عـرش مـعـلای خـدا در نـجـف            آدمی و جن و ملک سر به کف

آمـده بــا پــای تــحــیــّر بـه راه            بــر در دربــار شـه لــو کَـشَـف

بوسه‌زنان بر سر هر خـشت آن            گـرچه طلا نـقـره بوَد یا خـزف

هر که به ایوان طلا دوخت چشم            تـیـر دعـایـش زده شد بر هـدف

ای به دو عـالم شده خاک دَرَت            دُرّ گـرانــمـایـۀ مــا در صــدف

دُرّ نجف را به یمین هرکه داشت            آمـده در حـرز و امان و کَـنـَف

هر که گذر کرد به تو شد «مُحب»            در دوجهان یافت از این در شرف

زائر تو زائر حق شد که هست            عـرش مـعـلّای خـدا در نـجـف